Beste lezers,

Halverwege 2015 zijn er verkiezingen in Burundi. De huidige president Nkurunziza komt dan aan het einde van zijn termijn. Verkiezingsspanning komt overal voor, in Nederland, in Amerika, maar zeker ook in Burundi. Vooral de jongerenbewegingen van de verschillende partijen zijn actief en gaan het gevecht met elkaar niet uit de weg. En dan bedoel ik niet alleen programma-inhoudelijk. Binnen het ZOA programma in Cibitoke stonden er al activiteiten gepland om deze jongeren rond de verkiezingen dichter bij elkaar te brengen. Maar naar aanleiding van aanwijzingen dat de spanningen nu, ruim 7 maanden van te voren, al op beginnen te lopen is besloten om ook de geplande activiteiten te vervroegen.

En zelfs nu al, is dat geen gemakkelijk karwij. Want hoe bereik je jongeren die lid zijn van verschillende politieke partijen, maar dat nooit uit zichzelf zouden willen vertellen uit angst voor jongeren uit andere partijen? Hoe win je hun vertrouwen en krijg je ze zover dat ze over de grenzen van hun eigen partij willen kijken? Gelukkig zijn mijn collega’s er de afgelopen week in geslaagd deze jongeren op te sporen en de volgende stap is een uitnodiging voor een korte cursus waarin deze jongeren leren over elkaars leven zonder daarbij in te gaan op elkaars politieke voorkeuren.

Hopelijk geven deze jongeren massaal gehoor aan onze oproep. Want de problemen die ze tegenkomen in het dagelijks leven gelden voor de meeste jongeren. Honger, werkloosheid, een lage opleiding, etc. Kortom, weinig kansen op een betere toekomst. Het is dan ook gemakkelijk met elkaar in conflict te raken. Kleine incidenten worden gemakkelijk uitvergroot en het is eenvoudig te de relativiteit te vergeten. Maar hoe gaan we dan bereiken wat iedereen eigenlijk het allerliefst wil: een land dat vooruit komt en waar structurele oplossingen komen voor problemen?

Natuurlijk zorgen twee dagen training er niet voor dat alles koek en ei is. Het is ook niet het doel om een oplossing voor alle problemen van deze jongeren te zoeken. Maar het is wel belangrijk dat deze jongeren zich realiseren dat het leven ook na de verkiezingen gewoon door zal gaan en dat ze zelf de keuze hebben hoe ze die tijd tegemoet willen gaan. Met geweld, conflicten en problemen, of met de wetenschap dat je zonder geweld en conflicten misschien, heel misschien, samen kan nadenken over oplossingen die voor iedereen een vooruitgang kunnen betekenen.

In Cibitoke worden daarom ook in de periode na de cursus sporttoernooien en culturele activiteiten georganiseerd die ervoor zorgen dat jongeren elkaar in een neutrale, maar gezellige sfeer kunnen ontmoeten om elkaar te blijven herinneren dat niet alles in de wereld draait om partijpolitiek. Als ik mijn collega’s mag geloven was het hoogtepunt tijdens een vergelijkbaar project vorig jaar een voetbalwedstrijd waarbij telkens twee jongeren van verschillende partijen met hun enkels aan elkaar werden gebonden. Bij ons op school deden we vroeger tijdens een sportdag ook wel eens vergelijkbare spelletjes. Ontzettend grappig om te doen (en naar te kijken), maar je bereikt helemaal niets als je niet samenwerkt. De resultaten waren vorig jaar (in een ander gebied) ontzettend goed. Jongeren bleken echt wat te doen met hun nieuwe inzichten. Hopelijk kunnen de jongeren van Cibitoke dit jaar daarom echt een bijdrage leveren aan vreedzame verkiezingen.

Tot slot heb ik eindelijk een foto toegevoegd van ons geld, of eigenlijk, van de smerigheid van ons geld. Het is maar goed dat je in een restaurant pas na het eten hoeft te betalen, want anders zou je acuut je handen opnieuw moeten wassen. Verder twee tekeningetjes die ik heb gemaakt. Ik vind het niet zo gepast om zomaar foto’s van iedereen openbaar op internet te zetten, maar op deze manier krijgen jullie toch een klein beetje een beeld van hoe het er in Burundi uitziet.

Groetjes,
Sanne