reisverslag 14

Beste lezers,

Kinderen zetten vaak streepjes om te tellen hoeveel nachtjes ze nog moeten slapen tot ze jarig zijn. Een van de weinige resterende nieuwsbronnen in Burundi telt de dagen waarop geprotesteerd wordt. En ik, ik tel de dagen tot ik weer terug kan. Dat is dan ook gelijk de grote onbekende factor. Koffiedik kijken. Een grote glazen bol.

Raar is dat, niet te weten wat er de komende tijd gaat gebeuren. Ben ik volgende maand nog in Friesland? Of moet ik de komende dagen met vliegende vaart gaan winkelen om weer een voorraad deodorant, tampons en drop in te slaan? En, veel belangrijker, blijft de onrust vooral beperkt tot de hoofdstad Bujumbura, of is het land veranderd in een slagveld als ik terugkom?

Tijdens een reunie van mijn oude middelbare school kwam ik in gesprek met een oud-klasgenoot die ik al jaren niet meer gesproken had. Hij vroeg me wat ik tegenwoordig zoal deed. ‘Ik werk voor ZOA, in Burundi’ antwoorde ik. Hij vroeg zich af of ik dan speciaal voor de reunie terug was gekomen. Ik legde hem uit dat we uit voorzorg het land hadden verlaten vanwege de onrustige situatie. ‘Goh,’ zei hij, ‘Jij doet wel het stoerste beroep van iedereen in onze klas.’

‘Stoer’, zo zou ik mijn ervaring zelf niet omschrijven. Natuurlijk klinkt mijn verhaal als het script voor een spannende actiefilm. Maar de uren die we binnen onze poort bleven, door de spiekgaatjes probeerden te zien wat er zich buiten onze poort afspeelde (zie de foto) en speculeerden over wat de volgende ontwikkelingen zouden zijn, waren vooral lang en best wel saai. Niet stoer, geen heldhaftige acties, maar vooral veel onzekerheid. Hoeveel langer konden we nog blijven? Zouden we volgende week nog wel benzine, beltegoed of eten kunnen vinden? Kunnen we vandaag nog wel op kantoor komen? En hoe zou het zijn met onze collega’s? En de mensen die meedoen aan onze projecten?

Ik heb nooit in de situatie gezeten dat mijn leven in gevaar was door oorlog of natuurgeweld. Maar in alle onzekerheid over de vraag wat er de komende tijd gaat gebeuren ben ik heel blij dat ik terecht kan bij familie en vrienden, mensen die van mij houden. Voor veel vluchtelingen is dat niet zo. Die komen aan in een vreemd land, ver weg van huis, en ver weg van de plek waar ze voor zichzelf konden zorgen. Vaak in een situatie waarin ze niet gewenst lijken te zijn en waarvan ze niet weten of ze er lang genoeg kunnen blijven om iets op te bouwen.

Ondanks dit gebrek aan perspectief en een warm welkom zijn er toch dagelijks mensen die oorlog- of natuurgeweld ontvluchten: Syrische gezinnen die waterkanonnen trotseren om de grens met Turkije over te steken; jonge Burundese kinderen die in hun eentje naar Tanzania, Congo en Rwanda worden gestuurd; mensen die in een gammele boot naar Italie of Griekenland stappen; of families die grote risico’s nemen door lopend de Sahara over te steken. Allemaal schrijnende verhalen. Want, hoe wanhopig, bang en onzeker over je toekomst moet je zijn om je leven in handen van een mensensmokkelaar te leggen, of je eigen kinderen weg te sturen naar een kamp waar cholera heerst, of… ?

Komende zaterdag is het wereldvluchtelingendag. Deze dag is door de VN ingesteld om het begrip voor vluchtelingen te verbeteren. ZOA heeft dan een evenement georganiseerd waarbij deelnemers de gelegenheid krijgen 24 uur lang te ervaren hoe het is om vluchteling te zijn*. Natuurlijk, het is nep. En na 24 uur weer afgelopen. Maar als ik zie dat vluchtelingen op Twitter regelmatig worden aangeduid als ‘schorem’, ‘ongewenste illegalen’, ‘vlooien’of ‘apen’ die beter op een boot kunnen worden gezet, terug naar waar ze vandaan komen, dan wordt wat mij betreft de noodzaak voor een wereldvluchtelingendag al snel duidelijk.

Groetjes,
Sanne

Ps. special voor de gelegenheid een foto van het prachtige winderige Friese landschap

*Hoewel het te laat is om je nog op te kunnen geven als deelnemer, is er nog wel de mogelijkheid een andere deelnemer te sponsoren via www.opdevlucht.nl. De opbrengst van ‘Op de Vlucht’ gaat naar mensen die getroffen zijn door oorlogen en rampen. Vaak zijn ze hierdoor op de vlucht geslagen. ZOA ondersteunt hen richting de toekomst! Bijvoorbeeld in landen als Zuid-Sudan, Irak en op de Filipijnen. Het geld zal worden ingezet waar dit het meest nodig is.