Op Safari

Hoi allemaal,
Hoe gaat het? Nog 9 dagen en ik stap weer in het vliegtuig op weg naar Nederland. Hoe langzaam de tijd in de eerste paar weken ging, zo snel gaat het nu. Deze week ben ik naar een van de drie nationale parken geweest. Dat was niet gepland omdat het helemaal aan de andere kant van het land is en ik zelf geen vervoer heb. Maar ik mocht mee met Gerda en haar ouders. Op maandag ben ik vertrokken naar Kigali voor een afspraak met een ong. Daarna maar vroeg naar bed gegaan om de volgende ochtend al om half zes klaar te staan om opgehaald te worden in een joekel van een auto. Het was nog een flink eind rijden naar het park, maar binnen Rwanda zitten er behoorlijk veel verschillen in het landschap dus ik heb me niet verveeld en heb heerlijk naar buiten gekeken. Ik heb het meer Muhazi gezien, de bergen werden steeds platter en op de een of andere manier zwaaiden kinderen in deze regio nog veel meer dan in Kiyumba terwijl ze vlakbij het park toch meer gewend moeten zijn aan blanken die passeren. Bovendien leek de aarde hier een stuk roder.
Als snel nadat we het park in zijn gegaan zagen we de eerste wilde beesten. Giraffes, antilopen, en heel veel variaties op antilopen waarvan ik de naam niet kan onthouden, apen, zebra’s, buffels etc. Erg mooi was dat we op zoek waren geweest naar een olifant, maar na een tijdje hadden we die zoektocht opgegeven. Toen we aankwamen bij een meer waar we eigenlijk nijlpaarden en krokodillen zouden moeten zien die aan het zonnebaden zouden zijn ontdekten we dat deze dieren het water niet uit waren gekomen. Erg raar, maar al snel ontdekte onze gids waarom, er was een olifant aan het pootjebaden! Wel heel erg bijzonder om zomaar rond te rijden en dan opens oog in oog te staan met een olifant. Verder denk ik zelf ook dat ik de enige neushoorn van het park heb gezien, dat schijnt niet vaak voor te komen en volgens de gids was het ook bijna onmogelijk, maar hij was te snel verdwenen om de gids te overtuigen.
Ook de terugweg was een groot avontuur, niet alleen omdat het landschap nog steeds adembenemend was, maar ook omdat onze chauffeur op de een of andere manier nogal vermoeid was. Gelukkig was de gids er nog bij om af en toe een tik uit te delen, maar anders ben ik bang dat er wel een paar voetgangers geraakt zouden zijn. Best gevaarlijk, maar hij wilde niet ruilen.
Woensdags wilde ik eigenlijk weer met een ong gaan praten, maar helaas was maandag al gebleken dat ik het verkeerde telefoonnummer had gekregen. Omdat ze ook niet op mijn email hadden gereageerd heb ik dat plan uiteindelijk maar laten varen. Samen met Gerda en haar ouders ben ik naar het monument voor de genocide geweest. Het was wel een beetje toeristisch en ik moet bekennen dat ik de rondleiding bij mij in het dorp indrukwekkender vond, maar ik denk dat de tentoonstelling die ze hier hadden wel een veel beter algemeen beeld geeft. Overigens was er ook nog een hoge pief uit Egypte, hij had een persoonlijke rondleiding en maakte voortdurend notities. Toen wisten we natuurlijk nog niet dat het een hoge pief was… dat bleek toen we zijn auto zagen met chauffeur en een vlaggetje op de motorkap.
Tijdens de terugweg heb ik uitgevonden hoe het busjessysteem hier in elkaar zit. In de reisgids staat namelijk dat overvolle busjes in Rwanda niet zo’n groot probleem zijn. In zekere zin is dat ook zo, er wordt veel gecontroleerd door de politie… Maar dat gebeurt alleen op de verharde wegen. Het busje naar Kiyumba wordt bijvoorbeeld in de stad ingeladen volgens de regels, vier op een rij, dus in totaal ongeveer 19 personen. Vlak na de verharde weg stopt de bus echter nog een keer, hier begint het proppen, gister zaten we met 27 personen in een busje. Er was zelfs iemand die met zijn been buitenboord hing! Niet echt comfortabel lijkt me. Iedereen kan hier ook buschauffeur worden, ze moeten een rijbewijs halen, een busje kopen en dan mogen ze zelf weten waar ze willen rijden. Als het busje stuk gaat kan het dus ook zijn dat de busdienst ophoudt.
Nog een paar dagen mijn stage afsluiten, afscheid van heel veel mensen nemen en dan ga ik vrijdag met de pastors (en waarschijnlijk met een vriendin, het meisje dat hier altijd de was doet) naar het noorden van het land, tegen de grens met Congo, om de vulkanen te gaan bekijken. We blijven daar in de buurt dan slapen en zaterdag brengen de pastors mij dan naar Kigali. Daar heb ik nog afgesproken met een mevrouw van mijn stage. ‘s Avonds zal zij mij dan afzetten bij het vliegveld. Als het goed is ontmoet ik daar dan weer een pastor die ik hier in de buurt heb leren kennen, hij gaat naar Rome, precies met dezelfde vlucht. Zondagochtend om 6 uur kom ik dan aan in Brussel. Dan nog een tijdje in de trein en dan ben ik weer in Friesland. Maar tot die tijd ga ik nog lekker even genieten van de dagen die ik hier nog heb met de mensen die ik hier heb leren kennen. Toen ik in Kigali te eten was bij Gerda was ik verbluft, het huis was enorm, luxe, en schoon. Ik heb me behoorlijk zitten verbazen over alle gemakken… Hoewel het vast heel snel zal wennen denk ik dat het best raar zal zijn de eerste tijd in Nederland… Snel (en vrijwel altijd) internet, warme douche, lekkere banken, rustig ov, Nederlands praten en vooral weten waar andere mensen het over hebben, en zo weinig mensen die je op straat groeten terwijl ik hier om de 10 meter toch echt wel een hand moet geven aan iemand.
Heel veel groetjes en tot gauw,
Sanne