Er is een umuzungu aangekomen

Hoi Allemaal.

22 oktober
Volgens mij is het tijd voor een iets uitgebreider bericht. Heel langzaam beginnen de eerste ervaringen hier te bezinken en dan is het stiekem toch wel heel heftig om hier rond te lopen. Kinderen met opgezette buikjes die je langs de weg ziet ; volwassenen die mank lopen of gewoon een arm of een been missen. Raar om te merken ook dat mensen al snel respect voor je hebben omdat je blank bent. Dat merk je als ze hun hand ondersteunen als je ze een hand geeft. Ook is het bizar om te zien dat kinderen soms huilend wegrennen op het moment dat ik naar ze zwaai. Erg raar ook is het om te zien dat kinderen soms huilend wegrennen als ik naar ze zwaai. De paters zorgen erg goed voor me. Ik heb een kamer waar mijn kamer in Wageningen wel 3 keer in zou kunnen passen (ook al staat er in dit geval alleen maar een bed en tafel), ik heb zelfs mijn eigen badkamer ! Ik krijg goed te eten en ze geven me nuttige tips : Net als dat ik bij iemand achterop zat waarvan ik vond dat hij niet kon rijden. De priester vertelde dat hij zijn brommer nog maar net had en met de wegen hier heb je wel een beetje oefening nodig. De volgende keer moest ik maar zeggen dat ik niet meer bij hem achterop mocht. Hoewel het leven in Kigali bijna Westers is, lijkt het leven in Kanyanza bijna stil te staan. Veel gebeurt er niet hoewel het wel als een lopend vuurtje door het dorp gaat dat er een umuzungu is aangekomen. Verschilllende mensen zijn langsgekomen om even te praten, fotos te kijken, een persconferentie af te nemen (de jongens van de school naast de pastorie) of een soort verkapt huwelijksaanzoek te doen. Gelukkig kunnen lang niet alle mensen Frans en lopen ze bij het zien van mijn gezicht vaak wel weer snel weg. Zelfs als ze wel Frans kunnen is het vaak lastig te volgen omdat de l en r nogal vaak verwisseld worden. Een beetje zoals dat ik het lastig vind nu op een europees toetsenbord te typen met franse instellingen (dat betekend ook dat een paar letters niet op de goede plek zitten). Vandaar ook de spelfouten. Ook is het Afrikaanse accent in hun frans soms best lastig, klemtonen liggen soms net iets anders en dat is wel een beetje verwarrend soms. Gelukkig spreken de paters hier wel redelijk ABF. Ziek ben ik nog niet geworden, maar dat zal ik meteen maar even afkloppen want op lange termijn is het vast niet gezond om 3 keer per dag bananen te eten…Al zijn ze nog zo lekker J

Zittend achter een flesje 7up, kijkend naar de nieuwe stroomkabels en luisterend naar de verhalen over een nieuwe internetaansluiting in de parochie (die ik nu gebruik) heb ik het hier best luxe, maar ik weet dat de meeste mensen in de regio hier niet van kunnen genieten en dat is toch wel raar. Gister kwam een hele groep jongens van de school hiernaast even kletsen. Jongens van 14 die vragen wat ze precies moeten doen om hun land te kunnen laten worden zoals de landen in Europa… Dan weet ik toch heel even niet wat ik moet zeggen want ik ben rijk… of tenminste voor hun begrippen, ik heb geld en ken heel veel mensen met veel geld. Dat dat nodig is in Nederland als je mee wilt doen in het normale leven is moeilijk te verkopen. Of het moment dat ze vroegen of ik geen boek voor ze had om te lenen omdat ik daar zelf nog in aan het lezen ben.

Om helemaal geen nederlands te kunnen praten vind ik erg zwaar, het Frans gaat goed, maar als ik merk dat mensen in het Kinyarwanda over mij praten ben ik toch altijd nieuwschierig naar wat ze zeggen. Misschien hebben de mensen zich ook wel zo gevoeld toen God de mensen strafte voor het bouwen van de toren van Babel. Het is in ieder geval een stevige straf geweest! Gelukkig beginnen de eerste woordjes al te komen en kan ik onderhand sommige klanken van het Kinyarwanda al uitstoten alse en echte afrikaanse. Oja, Jan-Yme, ik ben onderhand bij les 15, dus ik vorder langszaam maar gestaag en ken onderhand al woorden als inzu, inyoni, isahane, inka etc. (incl. Meervoud)!

Ook vind ik het lastig dat ik niet zomaar overal heen kan gaan in mijn eentje. Dat vinden de priesters nog niet goed. Hopelijk verandert dat binnenkort een beetje. Aan de andere kant, als ik ga slapen, wakker word en eigenlijk op ieder ander moment alleen maar vogels, 2 koeien en kerkgezang, of de stromende rivier in de verte hoor is dat toch ook wel heeeeel bijzonder.

Donderdag had ik heel veel zin om sax te spelen, gezellig naar de kroeg te gaan en lekker nederlands te praten. Helaas is het moeilijk dit uit te leggen omdat de mensen in Rwanda zelfs met behulp van een foto het instrument niet kennen. Hopenlijk hebben jullie al een beetje zin in het concert in de efteling volgende week, veel plezier in die nieuwe achtbaan! Heimwee heb ik dan ook wel, maar elke dag gaat dat een beetje beter. Vooral nu een van de priesters zo aardig was een fles wijn en een groot stuk kaas mee te nemen uit Kigali, tegen de tijd dat ik weer wegga is de heimwee vast al lang en breed over. Volgend weekend (dat van de 30e) ga ik naar kigali met 1 van de Priesters (hij moet dan naar een priesterbijeenkomst en een mis leiden). Voor mij betekent het vooral even een klein beetje westers doen en misschien wel op zoek naar andere umuzungus.

Trouwens, had ik al verteld dat iedereen hier minstens twee telefoons heeft? voor elke provider 1 zodat ze met de provider kunnen bellen die op dat moment het goedkoopst is. Haha.


Heel veel groetjes,
Sanne