Een weekend naar Kigali

Hoi allemaal,

Op internet had ik wel eens gelezen dat de laatste zaterdag van de maand in Rwanda in het teken staat van Umuganda. Dat betekent dat iedereen in het hele land in de ochtend aan het werk moet voor de community, mensen moeten bijvoorbeeld de straat vegen. Zelfs de president is geen uitzondering op deze regel. Als blanke echter word je geadviseerd vooral lekker uit te slapen en in je hotel te blijven omdat je anders ook een bezem in de hand wordt gedrukt. Vandaar dat ik er eigenlijk helemaal niets van heb gemerkt, behalve dat (toen ik toch heel even de straat op moest) er ook echt helemaal niemand te bekennen is op een paar trucks met militairen na! Dat was toch een rare gewaarwording in een stad waar je normaal gesproken de brommers en autos om de oren vliegen.

Behalve dat ik niet veel heb gemerkt van de umuganda heb ik in Kigali wel meer gemist, bijvoorbeeld dat er brand was in de kamer waarnaast ik lag te slapen (voor de mensen die in Wageningen wonen: op de plaats waar yoricks bed staat… ) Ik had het die nacht wel warm en ik weet ook nog wel dat ik heel veel herrie hoorde, maar ik dacht dat het een of andere bizarre droom was die ik wel eens vaker krijg van de malarone (anti malaria). De volgende ochtend vroegen de andere hotelgasten dan ook of ik wel in mijn kamer had geslapen omdat ze zo vaak op mijn deur hadden gebonsd dat ze dachten dat ik er helemaal niet was. Toen hebben ze heb opgegeven. Raar om me te realiseren dat het best een gevaarlijke situatie was waar ik gewoon doorheen heb geslapen. Overigens vraag ik me nog steeds iets af, in Rwanda is geen brandweer zoals wij die kennen, en ook de brandblusser naast mijn kamer is niet gebruikt… Hoe ze het vuur uit hebben gekregen is mij echt een raadsel, Zoals de priesters in Kanyanza verklaarden: God is groot. Helaas betekende de brand ook dat de stroom de hele dag niet werkte, kon ik in dat hotel eindelijk een warme douche nemen, was het een douche in het donker… Nou ja, na twee weken met emmers water in de weer te zijn geweest was ook een donkere douche behoorlijk genieten.

Een ander verhaal wat ik jullie niet kan onthouden is de bus. Waarschijnlijk is het heel herkenbaar voor de mensen die al eens eerder in Afrika hebben gereisd, maar voor mij ging er een wereld open. Allereerst was ik blij dat ik blank was en voorin mocht zitten, de kostschoolkinderen kregen namelijk vakantie en moesten massaal met de bus mee (vergelijkbaar met vrijdagmiddag in wageningen). Doordat ik voorin mocht zitten had ik tenminste een beetje ruimte. Kortom, de bus zat bij vertrek al ruim over zijn capaciteitslimiet heen… Wat schertst mijn verbazing, stopt de bus ook bij de volgende school gewoon weer om de inhoud nogmaals te verdubbelen! Gelukkig is het onmogelijk harder dan 20 km/u te rijden anders weet ik zeker dat de bus uit elkaar was geklapt.

Terug in Kigali was ik al snel gewend aan alle luxe en werd ik eindelijk niet van alle kanten aangekeken en omringt met mensen die wel eens een blanke van dichtbij wilden zien. Lekker ook om eens westers te eten (even geen bananen...) en Nederlands te praten. Maar toch ook wel raar om me te realiseren dat er 50 km verderop mensen zijn die nog nooit een computer hebben gezien, nooit een warme douche zullen kunnen nemen en kinderen in vieze kleren die op advocadoschillen knagen. Veel mensen die ik tegenkom, en ook de vrouwen waarmee ik moet werken vragen om geld, ik kan dat niet geven. De lerares op een school waar vrouwen leren naaien ed. verwoordde toen heel mooi dat ik misschien geen geld kon geven, maar eigenlijk nog veel belangrijker, ik bracht hoop. Ikzelf hoop maar dat ze daar iets mee kunnen.

Afgelopen weekend in Kigali heb ik ook contact gehad met mensen van mijn stage. Dat was erg fijn en nodig. Het project is weer een stuk duidelijker geworden, dat was eerst nogal lastig omdat de verantwoordelijke voor mijn project precies een maand met vakantie ging op het moment dat ik aankwam in Ndiza. Hoewel ze nog steeds vakantie heeft is ze sinds dit weekend weer thuis, dus vanmiddag komt ze langs zodat ik nog meer richting in mijn project krijg. Verder heb ik sinds vandaag een tolk voor twee dagen in de week, een meisje dat tweedejaarsstudente is in Kigali, maar voor de vakantie terug is gekomen naar haar ouders. Dat maakt het al een stuk gemakkelijker om met de vrouwen hier te praten. Dan breng ik misschien niet alleen maar hoop, maar kan ik ook iets bijdragen aan de mogelijkheden die vrouzen in Ndiza hebben wat betreft microkredieten en het ontwikkelen van inkomstengenerende activiteiten.

Heel veel groetjes vanaf een pc die volgens mij al minstens antiek moet zijn!

Sanne

Ps. Nicolien en Esther, ik heb dit weekend gezellig met Gerda geluncht en zondag ben ik mee geweest naar de kerk. Ik vond het erg leuk, dus bedankt voor het contact.

Pps. Sinds dit weekend heb ik interne top mijn telefoon, ik heb snel even gespiekt tussen de reacties op deze blog, echt keitof om iets van jullie te lezen, daar word ik echt vrolijk van. Murakoze cyane, tnx! Het enige probleem dat ik nog heb is dat ik vanaf mijn telefoon nog geen mail kan versturen, maar alleen maar lezen, maar dat vind ik ook heel leuk, bij deze dus bedankt voor alle mailtjes en reacties!