Reisverslag 19

Beste lezers,

Af en toe vraag ik me af wat mijn (vooralsnog fictieve) achterkleinkinderen later over Burundi zullen leren / horen. Zou het land op de voorpagina prijken van menig reisgids, als zijnde een paradijselijke /tropische vakantiebestemming waar mensen komen genieten van de bergen,het meer en de mensen die gekleed in de prachtigste kleuren hun ananas, mango’s en avocado’s proberen te verkopen? Zou het land de boeken ingaan als ‘ontwikkelingswonder’, dat van een van de minst ontwikkelde landen is geevolueerd tot de agrarische kennishub van Afrika? Of zouden docenten op de middelbare school tegen hun leerlingen zuchtend beginnen over ‘weer een ander Afrikaans conflictgebied’?

Opnieuw is de situatie in Burundi opgepikt door onder andere het Nederlandse nieuws. Hoog tijd dus om weer eens iets van me te laten horen. Meerdere zware onderwerpen schoten door mijn hoofd: de manier waarop Burundi met Rwanda wordt vergeleken, de heftige foto’s waar mensen dagelijks mee worden geconfronteerd op twitter en facebook, of de de onzekerheid over wat er de komende tijd zal gaan gebeuren.

Maar dat wil ik dat niet. Want ik weet dat er ook hoop is en dat er nog steeds mensen zijn die dromen van en werken aan een land dat eenheid, vrede, blijdschap en voorspoed kent. Een echt land van melk en honing zoals de Burundezen hun land zelf graag aanduiden.

Dat is niet altijd even gemakkelijk want de geruchtenmachine draait op volle toeren. Het lijkt soms alsof je de positieve ontwikkelingen met een vergrootglas moet zoeken. Maar gelukkig zijn er nog steeds jonge mensen die besluiten de rest van hun leven samen te delen; er zijn nog steeds kinderen en studenten die elke dag opnieuw in het Engels een gesprekje met mij aan proberen te knopen omdat ze later graag een goede baan willen*; mijn buren werken nog steeds aan de bouw van hun nieuwe huis; De boeren bewerken ook dit seizoen vol overgave hun land in de hoop op een seizoen met voldoende regen (de start van het regenseizoen is in ieder geval veelbelovend).

Daarnaast gaan onze projecten door. Niet alleen de agrarische activiteiten, maar ook ‘onze’ jongeren zien elkaar nog steeds regelmatig. Om het samen gezellig te hebben, maar ook om samen een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij. Zo zijn er de jongeren die samen hebben besloten om een modderweg op te knappen die de hoofdweg verbind met hun centrum. Samen stonden ze twee weken geleden allemaal zij aan zij met een hak in de hand om een greppel langs de weg te graven die het regenwater af kan voeren.

Een andere groep nam het initiatief om een nieuw huis te bouwen voor een oude man met zijn gehandicapte dochter (ter vervanging van zijn eerdere huis dat het best kan worden vergeleken met een oude vervallen plaggenhut). Ze maakten (adobe-)stenen, zamelden wat geld in voor spijkers, hout en water en gingen samen aan de slag. Momenteel zijn ze bijna klaar, maar zoeken ze nog een manier om het huis te kunnen voorzien van golfplaten. Die zijn relatief duur vergeleken met het riet dat eerder op het dak lag, maar bieden wel een veel betere bescherming tegen regen en ziektes.

Het zijn misschien kleine signaaltjes, gemakkelijk te missen als je enkel naar de het Nederlandse (of ander internationaal) nieuws luistert. En het is waar, het is een spannende tijd in Burundi, maar tegelijkertijd : er is nog hoop. Dat moeten we ook niet vergeten.

Groetjes,
Sanne

*Er zijn een aantal kinderen die ik elke dag tegenkom als ik naar kantoor loop. Tot mijn eigen grote genoegen kunnen zelfs de kleinste kinderen van een jaar of 4 ondertussen ‘good morning’ onderscheiden van ‘good afternoon’ en ‘good night’ :). De iets oudere studenten van de middelbare school zijn vooral nieuwsgierig en stellen de meest uiteenlopende vragen: ‘ben je getrouwd?’, ‘waar woon je?’, ‘heb je kinderen?’, ‘eet je ook bonen?’, ‘kan je een sponsor voor me zoeken in Nederland?’, ‘ga je ook naar de kerk / naar welke kerk ga je?’, etcetera.