reisverslag 20

Beste lezers,

Ik wil het graag hebben over mijn goede voornemen van 2016: Aankomen, zo’n 6 kilo, maar meer mag ook. Eind november woog ik nog ongeveer 57 kilo, ik kon mijn broek uittrekken zonder de knoop los te hoeven maken en mijn ring viel af en toe van mijn vinger. Volgens de dokter was er niets aan de hand, ik had praatjes, en de beste man zal vast nog veel magerdere mensen tegenkomen in zijn praktijk. Een paar dagen later werd ik alsnog opgenomen in het ziekenhuis en aan een infuus met antibiotica gelegd. Een lieve zuster aaide mijn hand en zei dat ze de keuken zou vertellen dat ze me genoeg volle melk moesten geven. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis begon de kerstvakantie en zag een collega er hoogst persoonlijk op toe dat ik genoeg at: We aten appeltaart (zie de foto die gemaakt is vlak nadat ik uit het ziekenhuis kwam), bezochten mijn favoriete restaurant in Kigali en gingen naar de nieuwe film van Starwars (nog steeds in Kigali) waar we een flinke bak popcorn leeg smikkelden.

Ondanks deze moeite leek het allemaal nog niet zo snel te gaan, tot we (op zoek naar croissantjes) letterlijk tegen een mogelijke (schijn-)oplossing aanliepen in de vorm van gevulde onderbroeken. Een soort push-up bh’s voor je billen die beantwoorden aan het schoonheidsideaal voor veel Afrikaanse vrouwen. Maar mijn probleem waren helaas niet enkel mijn billen. De tweede oplossing was een nieuwe jurk die ik al eerder in Kigali had gekocht: horizontale strepen staan erom bekend/berucht je steviger te laten lijken (zie foto).

Ondertussen ben ik weer een beetje voller en heb ik al een aantal keer van mijn collega’s gehoord dat ik ben aangekomen. Mensen lijken verrast over de mate waarin ik trots ben op mijn toegenomen gewicht. Anders dan in veel andere Afrikaanse landen zijn Burundezen enkel bezig met afvallen. Vrijdagmiddag staat op veel middelbare scholen in het teken van sport en op zaterdag zijn ook veel volwassenen in sportkleding op straat te vinden. Al wandelend of hardlopend luisteren ze bij voorkeur naar muziek op de speakers van een mobiele telefoon of ze houden stil om een warming-up, push-ups of andere spieroefeningen te doen. Op de stoep, maar nog vaker op de middenberm van een kruispunt of rotonde.

Persoonlijk ben ik meer van het functioneel bewegen. Een wandeling wordt pas interessant als er een ander doel aan wordt gekoppeld. De komende tijd zullen mijn wandelingen daarom vooral onderdeel zijn van mijn jacht naar calorien: volle melk, pinda’s, avocado’s, mango’s en bananen. Hopelijk heb ik mijn goede voornemen dan voor het eind van februari behaald en kan ik de rest van het jaar doorkomen zonder te veel op mijn gewicht te hoeven letten.

Voordat ik afsluit wil ik graag nog iets delen over een toevallige ontmoeting tijdens een diner waarbij ik aan de praat raakte met iemand die zeer geinteresseerd leek in mijn werk. Al snel begon hij te lachen. Na de crisis in Rwanda had hij namelijk stage gelopen bij ZOA. Hij vertelde hoe de bevolking vertrouwen kreeg in ZOA door de Christelijke achtergrond (Rwanda is overwegend katholiek), en hij vroeg of we nog steeds een weekopening deden op kantoor. Hoewel ZOA al jarenlang niet meer in Rwanda werkt zei hij dat hij ook nu af en toe nog mensen spreekt die hem vertellen over de positieve effecten van de hulp die ZOA ooit gegeven heeft, en hoe die hulp nog steeds een positieve invloed heeft op hun leven. Jammer genoeg heb ik deze mensen zelf niet gesproken, wellicht is dat een leuke missie voor een volgende vakantie.

Groetjes,
Sanne

Ps. Een reisverslag dat ik al een tijdje geleden heb geschreven, ondertussen ben ik bijna weer op gewicht. Daarnaast twee tekeningen dit keer. Een van het ziekenhuis (in potlood), en de ander heb ik gemaakt in Nederland toen Friesland in de greep was van ijzel (met verf).